Nieuwe producten

It's Wall Street's most painful paradox. Investors are more sophisticated than ever, are enabled by unprecedented technology, and protected by more government oversight and regulation than at any other time in history. Yet Wall Street is becoming a riskier and riskier place. Crashes and catastrophic losses seem commonplace. Hedge funds wreck on the financial shoals with a disturbingly familiar pattern. Worse, today's financial crises do not arise from economic instability or acts of nature, but from the very design of the financial markets themselves.

In A Demon of Our Own Design, Richard Bookstaber paints a vivid picture of a financial world that is ever edging toward disaster. As a hedge fund 'rocket scientist,' Bookstaber provides an insider's perspective to the tumultuous management decisions made by some of the world's most powerful financial figures from Warren Buffett to Sandy Weill to John Meriwether,as well as recounting his own contribution to market calamities. He designed some of the complex options and derivatives that, combined with the globalization of the world's markets and the ever-increasing speed of transactions, allow markets to slide out of control. And he explains why the best efforts of institutions on the front lines to create safeguards, manage risk, and regulate the markets may end up contributing to instability. Bookstaber argues that many of the financial innovations and regulations that are supposed to level the playing field instead make the markets more dangerous for all the players, big and small.

Drawing on his intimate knowledge of such infamous disasters as the 1987 Crash and the demise of Long-Term Capital Management, Bookstaber identifies the key areas that make markets vulnerable: liquidity that begets greater leverage; innovation that creates greater complexity; and a structure that demands a nonhuman level of rationality. The twofold solution he suggests—reducing complexity and breaking the tight coupling of transactions—goes against the prevailing winds of Wall Street, but will lead to a more robust and survivable market.

Dit boek is een poging om ernst te maken met de beschrijving van de geschiedenis en de voorgeschiedenis van de Faculteit der Sociale Wetenschappen Utrecht. Het is geschreven in het besef dat er sprake is van een, en niet van de geschiedenis van deze faculteit. De auteurs zijn erin geslaagd een interessant boek samen te stellen, dat een rijke historische context verschaft voor het werk, onderwijs en onderzoek, in de faculteit. Het toont aan dat alle diepgaande discussies uit het verleden niet voor niets waren en maakt duidelijk dat de Faculteit der Sociale Wetenschappen Utrecht vitaal, springlevend en succesvol is en een beloftevolle toekomst heeft. Deze geschiedenis leert, dat wetenschap een eigen dynamiek kent, die niet maakbaar is in de zin van bestuurlijk maakbaar. Faculteiten zijn er om succesvolle, hoogwaardige wetenschapsbeoefening te faciliteren en maximaal uit te baten.

Tv-commercials werken niet meer, er worden websites gelanceerd waar geen jongere naar toe gaat, gedragsbeinvloedende campagnes worden door jongeren massaal afgekraakt, films floppen tijdens de premiere... ledereen is het erover eens: jongeren zijn een verschrikkelijk moeilijke doelgroep om te bereiken. Of lijkt dat maar zo?
Dit boek gaat over een nieuwe generatie: generatie Einstein. Ze lezen nieuws als journalisten. Ze kijken films als regisseurs. Ze kijken naar reclame als reclamemakers. Deze eerste positieve, slimme generatie vergt een geheel nieuwe benadering. Want als je je communicatie verkeerd inricht, dan raak je ze kwijt. Voorgoed. Dan blijven ze onverschillig of keren ze zich zelfs van je af.
Jongeren van de 21e eeuw stellen andere eisen aan communicatie, aan reclame, aan media. Dit boek geeft een uitgebreide beschrijving van deze nieuwe generatie en haar unieke kenmerken en biedt handvatten om met ze te communiceren op een manier die wel werkt.

Er is al veel geschreven over falende bestuurders en toezichthouders, ook in het semipublieke domein. Het wordt tijd om op basis van de lessons learned op zoek te gaan naar een nieuw perspectief op governance. Als reactie op de misstanden is de ontwikkeling van de governance de laatste jaren nogal technisch en procedureel van aard geweest. De regels en het afvinkgedrag leken te domineren. Angst en wantrouwen overheersten. In Strategisch partnerschap: wat is wijsheid? wordt een nieuw concept van governance gelanceerd, waarin bestuur en intern toezicht zich op een andere manier tot elkaar en andere betrokkenen verhouden. Bij strategisch partnerschap staat niet de procedurele omgang maar het inhoudelijk debat centraal. Rienk Goodijk laat aan de hand van zijn onderzoek naar betere practices en vele praktijkervaringen zien dat een dergelijke verhouding tussen bestuur en toezicht, aan de 'voorkant' en in betrokkenheid met stakeholders, veel kan opleveren. Niet het afvinken maar de aanspreekbaarheid leidt tot substantiële verbeteringen. Rolvastheid verandert in rolbewustzijn. Dat vraagt wijsheid ... Met een korte introductie van Jaap Winter:"dit boek geeft waardevolle handreikingen en inzichten om als bestuurders en toezichthouders te oefenen in wederzijds leren". Over de auteur Prof. dr. ir. Rienk Goodijk (1956) is werkzaam als senior adviseur op het gebied van bestuur en toezicht bij GITP en sinds 2015 tevens als bijzonder hoogleraar Governance in het semipublieke domein verbonden aan het Zijlstra Center van de VU in Amsterdam. Eerder hield hij zich als bijzonder hoogleraar Corporate governance en medezeggenschap aan de RU Groningen bezig met de ontwikkeling van het bestuurlijk functioneren en de betrokkenheid van stakeholders in de private sector. Later was hij nog bijzonder hoogleraar Governance in de semipublieke sector bij TiasNimbas van Tilburg University. Hij probeert als bedrijfskundige afgestudeerd aan de Universiteit van Twente wetenschap en praktijk met elkaar te verbinden en stimuleert de multidisciplinaire benadering van het thema governance. De laatste jaren richten zijn onderzoek en advisering zich vooral op de kwaliteit van bestuur en intern toezicht binnen (semi)publieke organisaties. Met name de onderlinge relatie tussen bestuur en toezicht heeft daarbij zijn aandacht. Als academic director is hij mede verantwoordelijk voor opleidingsactiviteiten voor bestuurders en toezichthouders.Goodijk is een veelgevraagd spreker op congressen en studiebijeenkomsten en heeft inmiddels een tiental boeken en vele publicaties op zijn naam staan, onder andere over de herwaardering van Rijnlandse principes, de oorzaken en patronen van falend toezicht en nieuwe inzichten op het gebied van governance. Ook is hij lid van diverse advies- en toezichthoudende organen.

In The Chinese, Jasper Becker, China's premier western correspondent, strips the country of its myths and captures the Chinese as they really live. For nearly two decades Becker has lived in China, and reported from areas where most visitors do not reach. Here he is at his most candid, reporting from all over the country: from tiny, crowded homes in the swollen cities of the southeast rim to a vast, secret network of thousands of defense bunkers in the northwest. He exposes Chinese society in all of its layers: from remote, illiterate peasants; to the rising classes of businessmen; to local despots; the twenty grades of Party apparatchicks; to the dominant, comparatively small caste of Party leaders who are often ignorant of the people they rule.Becker lets the Chinese speak for themselves, in voices that are rich and moving. He teaches a great deal about the magnitude--and the false face--of China's vaunted economic boom, and further shows the pervasive institutionalized crime that has risen out of economic poverty. In all, Becker reveals a China very different than our long-held assumptions depict. The Chinese is the hidden story of people of the world's largest nation--a nation so poorly understood and so vital to the future.

The Chinese and U.S. economies have been locked in an uncomfortable embrace since the late 1970s. Although the relationship initially arose out of mutual benefits, in recent years it has taken on the trappings of an unstable codependence, with the two largest economies in the world losing their sense of self, increasing the risk of their turning on one another in a destructive fashion. In Unbalanced: The Codependency of America and China Stephen Roach, senior fellow at Yale University and former chairman of Morgan Stanley Asia, lays bare the pitfalls of the current China-U.S. economic relationship. He highlights the conflicts at the center of current tensions, including disputes over trade policies and intellectual property rights, sharp contrasts in leadership styles, the role of the Internet, the recent dispute over cyberhacking, and more. A firsthand witness to the Asian financial crisis of the late 1990s, Roach likely knows more about the U.S.-China economic relationship than any other Westerner. Here he discusses: * Why America saving too little and China saving too much creates mounting problems for both* How China is planning to re-boot its economic growth model by moving from an external export-led model to one of internal consumerism with a new focus on service industries* How America, shows a disturbing lack of strategy, preferring a short-term reactive approach over a more coherent Chinese-style planning framework* The way out: what America could do to turn its own economic fate around and position itself for a healthy economic and political relationship with China In the wake of the 2008 crisis, both unbalanced economies face urgent and mutually beneficial rebalancings. Unbalanced concludes with a recipe for resolving the escalating tensions of codependence. Roach argues that the Next China offers much for the Next America-and vice versa.

Bruce Bawers While Europe Slept sounded the alarm about the dire impact of Muslim immigration in Europe. Now, in Surrender, he reveals that a combination of fear and political correctness has led politicians, intellectuals, religious leaders, and the mediaboth in the United States and abroadto appease radical Islam at the cost of our most cherished values: freedom of speech and freedom of the press. And the cost could ultimately be even higherthe imposition of sharia law in places where liberty once reigned.
In Surrender, Bawer writes of a new form of jihad that began with the fatwa against Salman Rushdie in 1989, a death sentence born of Muslim outrage over a work of literature. It marked the dawn of an era of pressure and intimidation designed to crush the ability of non-Muslims to resist Islamic encroachments on Western freedom. In a sweeping survey of recent history and current events, Bawer traces a pattern of heightened sensitivity to Muslim reactions and a reluctance to look honestly at the human-rights deficiencies of the Muslim world. This pattern can be seen in the widespread denunciation of the Danish cartoons and of the editors who printed them; in the glowing media coverage of the supposedly moderate Muslim icon Tariq Ramadan; in the decision of major newspapers to ignore or soft-pedal terrorist dry runs on American airplanes; in the international uproar over a single sentence about Islam in a lecture by Pope Benedict; and in attempts by certain parties to silence criticism of Islam by suing writers who have dared to speak forthrightly about the religion.
Bawer argues that people throughout the Western worldin reaction to such events as the Danish cartoon riots and the murder of filmmaker Theo van Goghare surrendering to fear. And he observes that Muslim extremists have found unexpected allies: non-Muslims who, motivated by the misguided doctrine of multiculturalism, refuse to criticize even the most illiberal aspects of Islamic culture. The resulting accommodation undermines the values of individual liberty and equality on which our nation was founded.

Fearless and excoriating, Surrender is an essential wake-up call for everyone concerned about the preservation of our most fundamental freedoms.

Tot hun incorporatie in 1987 in het Hoger Beroepsonderwijs leverden de sterk vakinhoudelijk gerichte Middelbare Onderwijsopleidingen vanaf 1912 bijna de helft van het aantal docenten in het voortgezet onderwijs. De studie beschrijft in vijf karakteriserende tijdperken, aanvangend bij Thorbecke in het midden van de negentiende eeuw, de historie van opkomst en teloorgang van de MO-akten.

Dit boek is in de eerste plaats bedoeld voor beginnende lerarenopleiders. Het geeft hun handreikingen, of zij nu werken als opleider in de school of als opleider in het instituut.

Steeds meer beseffen lerarenopleiders dat zij een bijzonder beroep hebben: zij zijn de leraren van de leraren. Dit betekent dat lerarenopleiders niet alleen kennis van en ervaring met het onderwijzen (van hun vak) op school moeten hebben, maar dat zij ook kennis hebben van en ervaring met het opleiden van leraren.

In tegenstelling tot veel andere beroepsgroepen is er voor leraren-opleiders geen formele opleiding en bestaat er nauwelijks een kennis-basis. Wel zijn er in de afgelopen jaren tal van initiatieven genomen om lerarenopleiders te ondersteunen in hun professionele ontwikkeling. Dit boek probeert een bijdrage te leveren aan het vergroten van de kennisbasis van beginnende lerarenopleiders.

De onderwerpen van de hoofdstukken zijn actueel en gevarieerd, zoals de kenmerken van de lerarenopleiders; de ontwikkeling van leraren-in-opleiding; reflectie; de achtergrond en de praktijk van competentiegericht opleiden; opleiden in de school en het registratietraject voor lerarenopleiders.

Techniek is een politieke factor van belang. De HSL, de Joint Strike Fighter, de Noord-Zuid lijn, het elektronisch patiëntendossier, kernenergie, ondergrondse CO2-opslag, slimme elektriciteitsmeters, kabinetten en bewindspersonen kunnen er over struikelen, politieke partijen kunnen met hun standpunten op deze dossiers kiezers trekken of juist van zich vervreemden. Nieuwe technieken die gewenst leken, creëren soms onverwacht nieuwe problemen die om een politieke oplossing vragen, zoals het waarborgen van privacy in het elektronisch patiëntendossier, de verspreiding van kinderporno via internet of het beheersen van het risico van het transport van gevaarlijke stoffen. Tegelijk helpt techniek bij het oplossen van vele politieke problemen. Techniek is dus zowel deel van het politieke probleem als ook deel van de politieke oplossing.

In deze uitgave komt Femke Halsema - tot voor kort voorzitster van de Tweede Kamerfractie van Groen Links - zelf aan het woord. De onderwerpen in dit boek zijn thematisch gerangschikt, zoals de grondwet, vrijheid en emancipatie, het vrije woord, vrijheid van (on)geloof en een vrije pers. Het centrale uitgangspunt is steeds een optimale persoonlijke vrijheid zonder dat de gemeenschappelijke belangen geschaad worden. Zij noemt zich vrijzinnig-liberaal en verwerpt het conservatieve liberalisme. Met een verantwoording wordt het boek afgesloten.

Van laag tot hoog heeft het onderwijs in Nederland een dieptepunt bereikt. We zijn er allemaal getuige van, stonden erbij. velen hebben gewaarschuwd, maar niemand heeft de neergang tegengehouden. De verloedering is thans in een stroomversnelling gekomen. Het hoger beroepsonderwijs slokt de universiteiten op. De restanten van de academische wereld zijn ten prooi gevallen aan de bureaucratie à la Kafka, het voortgezet onderwijs heeft vakkennis vervangen door vaardigheid en het basisonderwijs is van een voetstuk in diggelen gevallen. (Arnold Heertje)

Er zal een diepgaand debat op gang moeten komen over de toekomst van ons onderwijs. Te lang en te vaak is het onderwijsbeleid bepaald door partijpolitieke en persoonlijke belangen en opvattingen. Laten we niet bevreesd zijn om de echte problemen helder te benoemen. De vereniging Vrienden van het Gymnasium wil met deze bundel een ieder die de kwaliteit van ons onderwijs ter harte gaat, uitnodigen tot deelname aan dit debat.

'The great poet writes his time,' schreef Eliot. In het werk van de Braziliaanse Carlos Drummond de Andrade (1902-1987) lezen we onze tijd. Drummond biedt geen hoop, geloof, troost, geen leefregels of zekerheden, geen houvast van welke aard ook. Hij is daarom de dichter van de menselijke onmogelijkheid genoemd, wat hem meteen vanaf zijn sensationele debuut in de jaren twintig van de vorige eeuw tot de meest omstreden figuur in het nogal conservatief getinte Braziliaanse literaire leven heeft gemaakt. Als de mens zo in elkaar zit dat hij moet communiceren, dat hij daartoe taal en liefde heeft maar dat taal en liefde weer tekort schieten, dan rest volgens Drummond slechts een surrogaat van liefde en de grootst mogelijke terughoudendheid in de taal. Het is het overal voelbare besef van bescheidenheid die de mens tegenover zichzelf verplicht is, een simpele kwestie van fatsoen wil hij met zichzelf coherent zijn, dat Drummond en zijn werk kenmerkt en de toon van dit werk bepaalt: een soms wat korzelige toon, waarin wantrouwen klinkt tegen elke vorm van enthousiasme, het gebruik van understatement, anticlimaxen, kleine woorden voor grote dingen, colloquialismen, dit alles gelieerd aan een onmiskenbare ondertoon van classiciteit.
Maar de paradoxale waarheid is dat dit werk, ondanks de door de schrijver beoogde schijn van het tegendeel, wel degelijk in staat is te helpen. Drummond bewijst met zijn werk dat het leven, ongerijmd als het is, leefbaar is.
Een internationale consensus rekent Drummond tot de belangrijkste Latijns-Amerikaanse dichters van de twintigste eeuw. Generaties Brazilianen hebben hem erkend als hun intellectuele mentor. Deze man, die geen enkele poging deed bij wie ook in de smaak te vallen, is in Brazilië voor grijsaards en scholieren en alle leeftijdsgroepen daar tussenin - en dat zonder ook maar een zweem van twijfel - de grootste.

August Willemsen - de vertaler van onder anderen Fernando Pessoa en Machado de Assis - is erin geslaagd een keuze en vertaling te realiseren die Drummond geheel en al recht doet.

Vaak zien wij Nederlanders onszelf als een degelijk en spaarzaam volk en we leggen de schuld van de huidige financiële crisis maar al te graag bij de Amerikanen. Die zouden maar raak besteden en zichzelf onbeperkt in de schulden steken. Jaap van Duijn laat in De schuldenberg echter zien dat de schulden van Nederlandse gezinnen veel groter zijn dan die van Amerikaanse gezinnen en dat Amerikaanse banken veel meer eigen vermogen hebben dan Nederlandse. Van Duijn voorspelt bovendien dat de schuldenberg een terugkeer naar financiële degelijkheid zal forceren, iets wat na eerdere schuldexplosies ook altijd is gebeurd. Het is onvermijdelijk dat banken minder gemakkelijk geld zullen uitlenen aan gezinnen en dat huizenkopers weer moeten leren sparen en eerder hun leningen zullen moeten aflossen. En we moeten ook nog op de blaren zitten: van eerdere crises weten we dat niet iedere overheid, niet iedere bank en niet iedere onderneming haar schulden zal afbetalen. De schuldenberg opent genadeloos onze ogen voor de penibele situatie waarin we ons momenteel bevinden. Het is een glasheldere analyse van onze economische situatie en bovendien een kritische evaluatie van de aangekondigde bezuinigingen van het kabinet-Rutte.

In 1903 trouwde Albert Einstein met Mileva Maric, zijn metgezel, collega en vertrouweling, wier invloed op zijn meest creatieve jaren tot heel wat speculatie heeft geleid. Deze correspondentie biedt de lezer een openhartige blik op Einsteins relatie met zijn eerste vrouw en op zijn intellectuele ontwikkeling in de periode van zijn 'annus mirabilis', 1905, het jaar van de relativiteitstheorie.

Van alle materie in het universum is 9O% of meer ongezien. Niemand weet wat het is. Het universum breidt zich uit, maar niemand weet hoe lang de expansie al gaande is. Gaat dit eindeloos door of klapt het in elkaar, een soort omgekeerde big bang?

Het onderwijs is bijna dagelijks negatief in het nieuws met kwaliteitsverlies, Het Nieuwe Leren, fraude, geweld, te veel managers, segregatie, schaalvergroting en een lerarentekort. Cijfers leren dat door twintig jaar zuinig overheidsbeleid het hoger onderwijs is ontzien en het basisonderwijs kleinere klassen heeft gekregen, maar dat daardoor het voortgezet onderwijs budgettair door de mangel is gehaald. Terwijl juist in dit deel van het Nederlandse onderwijssysteem de schoolorganisatie, het curriculum en de pedagogisch-didactische aanpak ingrijpend op de schop zijn genomen. In dit vernieuwingsproces lijken de afzonderlijke beleidsmaatregelen heel zinnig geweest. Bij elkaar opgeteld hebben ze helaas een vernietigende uitwerking op de beroepstrots en het functioneren van de leraar. Door dit alles lopen de prestaties terug. De aansluiting met het vervolgonderwijs verslechtert en leerlingen stromen steeds vaker af naar lagere schooltypen. Met de aanstaande pensionering van een groot deel van het lerarenkorps dreigt bovendien een heuse personeelscrisis. Hoe de leraar is opgeleid, wat zijn kwaliteiten zijn en op welke wijze hij en zijn school pubers aan deze samenleving weten te binden, het zijn de prangende kwesties van de nabije toekomst. De Europese doelstelling is dat vanaf 2010 vijftig procent van de jongeren een diploma hoger onderwijs haalt. In Nederland gaat zestig procent naar het vmbo, een aanzienlijk deel daarvan behaalt nimmer een startkwalificatie. Voor het onderwijs is het nu of nooit.

Er is iets vreemds aan de hand. We waren nog nooit zo rijk als nu. Bedrijfswinsten, vermogens, pensioenpotten: naar bijna alle traditionele maatstaven leven we in uitzonderlijk welvarende tijden. Maar wie beter kijkt, ziet dat steeds minder mensen meedelen in al die welvaart. Ouderen moeten langer door tot hun pensioen. Jongeren hebben het voor het eerst minder goed dan hun ouders. En een woning is in veel steden ook voor de betere middenklasse onbetaalbaar. Zelfs wie zuinig leeft heeft een probleem: sparen kost binnenkort geld. Sander Heijne en Hendrik Noten onderzochten waar het misging met onze economie. Hoe kan het dat vrijwel niemand de groei van de economie nog terugziet in zijn of haar portemonnee? Wat bedoelen onze politici eigenlijk, als ze elkaar feliciteren met een 'goed presterende economie'? De zoektocht bracht ze van premier Rutte tot de oprichters van Uber, naar de boeken van Adam Smith. En van conferenties op Zwitserse bergtoppen tot de achterkamertjes van Den Haag. Vliegend door de tijd ontrafelen ze het systeem en rollen ze van de ene verbazing in de andere. Met als conclusie: de huidige hang naar groei is geen noodzaak, maar het resultaat van een verhaal dat we zijn gaan geloven. Er is niets vanzelfsprekends aan stagnerende lonen of veel te hoge huizenprijzen. Het kan anders: eerlijker en duurzamer. Het is tijd voor een nieuw verhaal, waarin de economie weer voor ons werkt, in plaats van wij voor de economie.

De universiteit is sterk in discussie, niet alleen in Nederland, maar wereldwijd. Er zijn meer universiteiten dan ooit, maar tegelijkertijd heerst er toenemende verwarring over hun doel en een groeiende scepsis over hun waarde voor de samenleving. 'Waar is de universiteit voor nodig?' biedt een levendig en overtuigend betoog om geheel opnieuw de rol van de universiteit te doordenken en maakt duidelijk waarom wij universiteiten nodig hebben.
Stefan Collini, een van de belangrijkste kritische stemmen in het debat over de rol van de universiteit, zet vraagtekens bij het veel gehoorde idee dat universiteiten moeten laten zien dat zij een economische bijdrage leveren aan de samenleving. Intellectueel onderzoek, de systematische poging om het menselijk inzicht te vergroten, heeft een inherente waarde, betoogt hij, en kan niet worden gereduceerd tot maatschappelijk nut alleen. Hij keert zich tegen het soort rendementsdenken dat alles in termen van geld rechtvaardigt. Dat geldt ook specifiek voor de geesteswetenschappen, de disciplines die het moeilijkst te verdedigen zijn maar misschien wel tot de waardevolste behoren.
In een tijd waarin de toekomst van hoger onderwijs onzeker is, biedt Collini ons een dieper en beter geïnformeerd begrip waarom universiteiten belangrijk zijn, voor iedereen.

Een ogenschijnlijk onverwoestbaar prestige van een eenvoudig, plichtsgetrouw hoofdambtenaar in Indië wordt na jarenlange strijd aangetast door een geheimzinnige oosterse kracht

Wanneer Maisie zes jaar oud is, besluiten haar ouders van elkaar te scheiden. Maisie groeit op in een wereld vol smakeloze intriges en verraad. Toch blijft haar geest ongebroken. Wanneer haar ouders trouwen met nieuwe partners worden de conflicten alleen maar scherper.
WAT MAISIE WIST is een ontroerende roman over een opgroeiend meisje dat haar onschuld achter zich laat om die uiteindelijk vervangen te zien worden door een onthutsend besef. Het verhaal over onverantwoordelijke ouders en de manier waarop kinderen vaak het slachtoffer worden van een scheiding is nog altijd actueel. De auteur biedt een briljant inzicht in het leven van Maisie.

Deze bundel bevat de tekst die in verkorte vorm werd uitgesproken door Sander Griffioen bij zijn afscheid als hoogleraar wijsbegeerte aan de Vrije Universiteit Amsterdam (1979-2006). De laatste jaren heeft hij zich als bijzonder hoogleraar binnen de Faculteit sociale wetenschap toegelegd op ‘interculturele filosofie met het oog op China’. Zijn rede behandelt onder meer de vraag of er een wezenlijk verschil valt aan te wijzen tussen Westers en Oosters denken. In deze bundel zijn tevens ’overwegingen en commentaren’ opgenomen van twaalf personen die in de afgelopen jaren zijn reisgenoot waren, zowel op zijn eerdere weg door de sociale filosofie als op zijn latere, bijzondere weg door de interculturele filosofie.

Max de Jong (1917-1951) heeft een opvallende positie in de Nederlandse literatuur ingenomen. In 1947 verscheen zijn gedicht in 91 kwatrijnen, Heet van de naald. In de jaren vijftig en zestig zou dit gedicht een ongekende cultstatus krijgen. In Altijd het tinnef om je heen wordt vanuit het perspectief van een 'marginale' schrijver een beeld geschetst van de Nederlandse literatuur tijdens en vlak na de Tweede Wereldoorlog.

In Utrecht studeerde hij Nederlands en verkeerde hij in de kring rond het surrealistische tijdschrift De Schone Zakdoek, waaraan werd meegewerkt door o.a. Chr.J. van Geel, Emile van Moerkerken en Cees Buddingh'. In 1938 debuteerde hij met een gedicht in het tijdschrift Groot Nederland. Naast het dichten hield hij zich intensief bezig met het schrijven van essays. Na de oorlog woonde Max de Jong in Amsterdam. Hier had hij intensief contact met o.a. Adriaan Morriën, Gerard Reve en Geert van Oorschot. Verder volgde hij nauwlettend de activiteiten van W.F. Hermans. Vanaf november 1947 hield Max de Jong een dagboek bij. Naast de scherpe zelfanalyses die hij dagelijks noteerde, schetste hij hierin treffende portretten van de mensen met wie hij omging.